Rozdział XXIII

Rozdział XXIII

*Lidka

Obudziły mnie ciche kroki i głosy na schodach. Nie mogłam zasnąć, więc wyszłam po cichu z pokoju i spotkałam Stylesa.

-Lidka! – zaczął skakać radośnie i mnie ściskać. Byłam lekko zdezorientowana, ale odwzajemniłam uścisk.

-Tak? – powiedziałam w końcu i nagle mnie olśniło. – Alice! No tak! – powiedziałam dosyć głośno a Loczek zaczął mnie uciszać. Bezszelestnie poszliśmy do jego pokoju. Wpakowałam się na łóżko i otuliłam kołdrą.

-Opowiadaj! Ze szczegółami!

-No w ogóle – mamrotał cicho i zamknął oczy. – ona jest taka cudowna.

-Pocałowałeś ją? – zapytałam zniecierpliwiona a jego spojrzenie samo za siebie dawało odpowiedź. – ooo! Jak słodko!

Hazza rzucił się na łóżko.

-Uszczypnij mnie, bo nie wierzę…

-No okej – wykonałam posłusznie polecenie, a za chwilę mało nie zleciałam z łóżka, bo Harry zaczął się rzucać na wszystkie strony.

-Nie tak mocno! – udał obrażonego.

-No dobra, dobra – powiedziałam i poczochrałam jego czuprynę.

W drzwiach stanął Louis.

-Nie za dobrze wam? – powiedział i zaspany podszedł, odepchnął Harrego nie zwracając uwagi na jego oburzenie i położył się obok mnie.

-Teraz już jest bardzo dobrze – powiedziałam i cmoknęłam go lekko. – wiesz, że Harry się zakochał?

Louis zrobił wielkie oczy i popatrzył na loczka.

-No pięknie! To o takich rzeczach gadasz z moją dziewczyną, a nie ze mną?

-Jak widzisz lepiej się sprawdza w roli słuchacza – powiedział Hazza i ślicznie się uśmiechnął. – i na dodatek powaliła mnie sowim wyglądem – ciągnął dalej opowieści o Ali.

 Louis powoli zasypiał, a my prowadziliśmy zaciętą konwersację. Na pierwszy rzut oka, Alice wydała mi się troszkę przemądrzała, ale jak widać pozory mylą.

-Następnym razem zabierasz mnie ze sobą! – powiedziałam dając mu lekkiego kuksańca.

-Oczywiście. Usiądziesz obok mnie i będziesz nasz obserwować i pouczać – powiedział ironicznie i zaczął się śmiać.

-Podoba mi się ta opcja! – stwierdziłam.

-Dobra, nie to był zły pomysł. W ostateczności schowam cię w krzakach.

-No w ostateczności mógłbyś mi dać spiżarnię i wygodne siedzenie. Wtedy się zgodzę.

-Wybredna jesteś – powiedział i też dał mi kuksańca.

-Przyzwyczajaj się! A teraz idź spać – powiedziałam i odwróciłam się do Louiego.

-Co mi się wydaję, że chyba nie będę miał tu dzisiaj miejsca – mamrotał jeszcze Styles.

-Nasze łóżko też jest wolne, masz wybór – powiedziałam cicho, a oczy same mi się zamykały.

-No dobra. Zostaję… - powiedział w końcu chłopak, a po jakimś czasie zasnął.

Wcześnie rano obudził mnie telefon. Harry podskoczył z przerażenia a Louis nawet nie usłyszał dźwięków.

-Halo? – powiedziałam zaspana.

-Cześć skarbie! Przepraszam, że cię obudziłam. Ta zmiana czasowa jest okropna. Jest jedna mała zmiana i wracam już dzisiaj. Za godzinę mam samolot. Mam nadzieję, że mogę liczyć na ciebie?

-Oczywiście ciociu – powiedziałam dalej nie za bardzo ogarniając co się dzieje. – Będziemy na czas.

Rozłączyłam się i miałam dylemat – iść dalej spać czy wstawać… Ostatecznie wybrałam tą pierwszą wersję z postanowieniem, że wstaję za pół godziny, ale pół godziny zamieniło się w dwie i pół godziny.

-Wstajemy! – szeptał słodko Lou.

-Mhm –mamrotałam pod nosem.

-Mówię serio. Wolisz po dobroci czy mam użyć drastycznych środków? – powiedział głośniej Tomlinson.

-Dobrze – gadałam pod nosem.

-No dobra – powiedział Louis z zadowoleniem w głosie i wyszedł z pokoju. Przekręciłam się na drugi bok i próbowałam znowu zapaść w głęboki sen. Nagle poczułam na całym ciele gwałtowne zimno. Podniosłam się z prędkością światła, a Louis bardzo z siebie zadowolony stał z pół pełnym wiadrem wody.

-Zwariowałeś?! – krzyczałam i wycierałam mokrą twarz.

-Nie. Mówiłem, że zastosuje drastyczne środki! – powiedział i wyszczerzył się. Po chwili usiadł blisko mnie i objął moją twarz. – tak też wyglądasz przepięknie – dodał, po czym czule pocałował.

Podczas jego nieuwagi wzięłam delikatnie wiadro, nie mając pojęcia skąd je wytrzasnął i powoli podniosłam do góry a później przechyliłam je na tyle, że większość wody znalazła się na Louisie.  

-Masz za swoje – powiedziałam i wylałam na niego resztę wody. Jego mina była nie do opisania. Jak by miał się za chwilę rozpłakać. Momentalnie zaczęłam się śmiać i nie mogłam tego opanować.

-Jeszcze się śmiejesz?! –krzyknął, rzucił się na mnie i zaczął łaskotać.

-Nie proszę, nie – mówiłam ze łzami w oczach. – Louis do cholery!

Zaczęłam krzyczeć, a on uciszył mnie pocałunkiem. Poczułam jak się uśmiecha. Przyciągnął mnie do siebie bardzo blisko.

-Jesteś okropna – powiedział w końcu.

-Ty też! Nienawidzę cię! –„szlochałam” – ale nie masz prawa sobie teraz iść, bo mi zimno.

Louis zaśmiał się słodko.

-Nawet nie zamierzam – dodał i przytulił mnie mocno.

-Chooodźcie już! – darł się Niall – chyba, że żegnacie się ze śniadaniem! Macie 5 minut!

Powoli zwlekliśmy się z łóżka. Miałam krótkie spodenki i za dużą, Louisową bluzkę, która była prawie całkowicie mokra. Złapałam bluzę, która leżała na krześle i zeszłam z chłopakiem na dół.

-No, nareszcie – powiedział Daddy na powitanie. – trochę wam się przedłużyło te 10 minut –zaśmiał się i spojrzał na Louisa, który wzruszył tylko ramionami i z ogromnym zacieszem zaczął się zajadać.

-Miałem małe problemy z obudzeniem tego śpiocha – powiedział i spojrzał na mnie swoimi cudownymi oczami.

-Nie jestem śpiochem! –odpowiedziałam oburzona.

-Jesteś! – przekomarzał się ze mną Tomlinson.

-Wcale nie! – kłóciłam się dalej.

-Em, Lidka – wtrącił się Harry – z tego co mi się wydaję to rozmawiałaś dziś rano z ciocią i…

-O mój Boże – krzyknęłam nie dając mu dokończyć. – Cholera! Lou zjesz to później. Jedziemy! – powiedziałam szybko i złapałam go za rękę gotowa wyjść z domu.

-Chwila! Przydałoby się jakoś ubrać… - stwierdził.

-No też racja –przewróciłam oczami i pobiegłam do pokoju – za minutę widzę cię tu z powrotem!

-Spokojnie, idę przecież tam gdzie ty, głuptasie – powiedział ze śmiechem i złapał mnie w talii.

-No tak. Dobrze cieszę się, a teraz daj mi się chociaż przebrać.

Lou stał dalej, patrząc mi się w oczy i cudownie uśmiechając. W końcu zbliżył swoje usta do moich i obdarzył jednym z najsłodszych pocałunków.

-Dobra, dobra! Koniec tego dobrego, idę się przebrać – krzyknęłam i szybko wbiegłam do pokoju zmieniając szorty na jasne rurki i zakładając stare najcze. Wróciłam szybko na dół.

-Louis rusz się! – krzyczałam zniecierpliwiona.

Po chwili po schodach zszedł Lou. Patrzyłam na niego chwilę otępiała. W końcu zorientowałam się, że coś jest nie tak. Założył białą koszulkę z dużym napisem „ I ♥ Lidka”. To było… słodkie.

-Nie podoba ci się? – powiedział i zrobił smutną minkę.

-Nie no… wręcz przeciwnie! Dziękuję! –powiedziałam zdumiona i dałam mu buziaka w policzek.

   Chwilę później byliśmy w drodze, a dosłownie, w ciągnącym się, długim korku…

____
NO I JEST!
baardzo przepraszam, za tak długi okres ciszy ale nie miałam weny, czasu i NETA! </3
Teraz dodaję, chyba troszkę dłuższy tak w ramach przeprosin ^^
I BARDZO DZIĘKUJĘ ZA TĄ MAŁĄ, ALE JEDNAK POMOC - WIERNEJ CZYTELNICZCE I DOBREJ KOLEŻANCEE! 1DirectionLovee <3 
I PROSZĘ O KOMENTARZE! :D
+ Za wszystkie błędy bardzo przepraszam :c