Rozdział III

Rozdział III

-To wspaniale! –powiedziała mama i uśmiechnęła się. – Ale pamiętaj proszę! Anglia wcale nie jest bezpieczna, a już na pewno nie dla kogoś takiego jak ty.

-Mamo, czy możemy porozmawiać o tym jutro? – przerwałam. – jestem bardzo zmęczona.

-Oczywiście kochanie –odparła rodzicielka i przytuliła mnie. – dobranoc.

-Dobranoc – odpowiedziałam, ale nie wiem czy ktokolwiek usłyszał moje słowa.

Weszłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Dalej trapiła mnie rozmowa z Oliwią. Wiem, że zareagowałam zbyt gwałtownie, ale starałam odsunąć od siebie tą myśl. Nie wiedziałam co robić. Zbliżała się 1.00, a ja dalej rozmyślałam nad Bartkiem. Może to co usłyszałam od Oliwki to prawda…

Oczy same mi się zamykały. W końcu dałam za wygraną i zasnęłam.

     * Padał straszny deszcz i nie widziałam praktycznie nic. Wielkie miasto i dużo ludzi z każdej strony.

-Gdzie ja jestem? Gdzie ja kurwa jestem!? – krzyczałam i biegłam przed siebie. Popychałam ludzi nawet nie zwracając na nich uwagi. Ciągle biegłam. Nagle zahaczyłam o nierówną płytę chodnikową i przewróciłam się uderzając głową o ziemię. Leżałam dłuższą chwilę z potwornym bulem. Poczułam, że ktoś mnie podnosi. Nie miałam siły się temu opierać. Dotarło do mnie, że ktoś niesie mnie na rękach. Otworzyłam oczy i zobaczyłam znajomą twarz.

-Louis Tomlinson? – powiedziałam zszokowanym, zachrypniętym głosem.

Chłopak popatrzył na mnie i zobaczyłam ten cudowny uśmiech.

-Witaj śpiąca królewno! – powiedział kochanym głosem. – myślałem, że już się nie obudzisz.

-Co tu się dzieje? – zapytałam lekko zdezorientowana i dotknęłam bolącej głowy. – Au… moja głowa.

-Spokojnie, zaraz przestanie cię boleć. Przynajmniej mam taką nadzieję. –powiedział i znowu się uśmiechnął.

-Ja chcę wiedzieć co tu się dzieje! – powiedziałam dosyć głośno. – I tak w ogóle postaw mnie na ziemię, umiem chodzić.

Louis zrobił ostrożnie to o co go poprosiłam. Czułam, że moje nogi są jak z waty. Przytrzymując się Tomlinsona szłam naprzód.

-Jak ci na imię? – odezwał się nagle.

-Lidka. – rzuciłam szybko – mogę wiedzieć gdzie idziemy?

-Oczywiście, że możesz! Idziemy do nas. Do mnie, Harrego, Niella, Liama i Zayna.

Przewrócił oczami i dodał:

-Pewnie znasz nas zespół?

-Oczywiście że znam! – uśmiechnęłam się.

Nagle zdałam sobie sprawę, że przede mną wznosi się cudowna, duża villa.

-Wy tu mieszkacie? –zapytałam z niedowierzaniem.

-Tak. Chodź szybko. –powiedział Lou i otworzył mi drzwi.

To co zobaczyłam w środku było takie piękne.

-Ja pierdole… - wykrztusiłam tylko.

Zauważyłam, że w moją stronę zbliża się Liam.

-Dobrze się czujesz? –spytał kiedy stał już przy mnie.

-Czuje się fatalnie… Boli mnie głowa – przyznałam.

-Usiądź. Zaraz coś wymyślę.

Weszłam do salonu gdzie zastałam kolejnych członków zespołu.

-Siemano! –wykrzyknął Niall i pomachał mi.

-Chłopaki, to jest ta dziewczyna, którą znalazłem. Ma na imię Layla. Nie, chwila… Coś pomieszałem. –spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem.

-Lidka. – uśmiechnęłam się. – ale może być i Layla.

Nagle pojawił się Liam  ze szklanką wody i lodem. Kazał przyłożyć mi go do głowy. Poczułam ulgę, ale wiedziałam,  że będę mieć siniaka. Siedzieliśmy chwilę w salonie i w końcu chłopaki rozeszli się. Zostałam tylko ja i Louis.

-Dziękuję za pomoc. –powiedziałam. – naprawdę nie wiem co by się ze mną stało gdybyś nie zareagował.

-Okej, nie ma sprawy –odparł Lou.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy, a ja ukradkiem spoglądałam w jego stronę. Niestety zauważył to. Wstał i podszedł do mnie. *

-MIAUUU! – odezwał się Simba i o mało nie spadłam z łóżka.

-Simba! Ty głupku – krzyknęłam zaspanym głosem i zaczęłam się z nim drażnić. – nigdy ci tego nie wybaczę! Dlaczego akurat w tym momencie? 

________

xxx.