Rozdział V

Rozdział V

O 3.00 zadzwonił budzik. Szybko wstałam i zaczęłam się ogarniać. Byłam strasznie przejęta tym wszystkim! Anglia, Anglia, Anglia… Jedyne słowa, które mi wtedy towarzyszyły. Po raz setny sprawdziłam walizki wszystkie rzeczy. W końcu byłam gotowa do wyjazdu.

-Na pewno wszystko masz? –upewniała się mama.

-Mam taką nadzieję. – odparłam i zamyśliłam się. Po kilkunastu minutach byliśmy już na lotnisku. Wzięłam swoje rzeczy i pożegnałam się ze wszystkimi. Po wszystkich kontrolach usiadłam w samolocie, a chwilę poźniej rozpoczął się lot. Przez to, że musiałam tak wcześnie wstać, oczy same mi się zamykały i w końcu zasnęłam. Znowu śniło mi się One Direction. Dzięki temu znacznie poprawił mi się humor.

W końcu dolecieliśmy na miejsce. Udało mi się wyjść i dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że jestem w Anglii. Z bananem na twarzy szukałam kobiety podobnej do tej ze zdjęcia, które dostałam. Nagle zauważyłam ją w tłumie i szybko „podreptałam” w jej kierunku.

-Cześć kochanie! –usłyszałam słodki głos cioci. – od razu wiedziałam, że to ty! Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę z twojego przyjazdu. –powiedziała i przytuliła mnie.

-Ja również ciociu. W końcu mam okazję cię poznać.

Rozmawiając odebrałyśmy i wyruszyłyśmy. Po jakimś czasie podjechała po nas taksówka i pojechałyśmy do domu. Szybko znalazłyśmy się na słonecznym osiedlu. Weszłyśmy do jednego z bloków i wjechałyśmy windą a szóste piętro. Zaraz znalazłam się w pięknym mieszkaniu cioci.

- Twój pokój jest na wprost – powiedziała Anna i uśmiechnęła się. – mam nadzieję, że ci się spodoba.

Zdjęłam buty i podążyłam we wskazanym kierunku. Otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju. Był naprawdę śliczny. Biało – czerwone i duże, miękkie łóżko bardzo mi się spodobały.

- No i jak? Podoba ci się? – powiedziała ciocia, która właśnie weszła do pokoju.

-Jest przepiękny, naprawdę strasznie mi się podoba.

-No to się cieszę. A teraz chodź, na pewno jesteś bardzo głodna. – odparła i poszłyśmy do kuchni.

Po pysznym posiłku postanowiłam trochę pobiegać, a przy okazji rozejrzeć się po okolicy. Dowiedziałam się od Ani gdzie mogę znaleźć park i po trzydziestu minutach wyszłam. Dotarłam do parku, oczywiście kilka razy gubiąc się i odnajdując, i strasznie chciało mi się z tego powodu śmiać. W końcu jednak poradziłam sobie. Włożyłam słuchawki w uszy i rozpoczęłam bieg. Nuciłam pod nosem jedną z piosenek One Direction i kompletnie odleciałam… Zapatrzyłam się na dwójkę zakochańców i wpadłam na kogoś.

-O jeju, przepraszam, przepraszam bardzo! – zaczęłam szybko. – naprawdę przepraszam, to przez nie uwagę.

- Okej, okej. – uśmiechnął się przystojny blondas z ciemnymi oczami, na którego wpadłam. – w sumie to jest jeden plus. Mogłabyś w ramach wynagrodzenia dotrzymać mi towarzystwa?

-Hm… No w sumie to czemu nie? – chwilę się zawahałam, no ale co tam. Zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że ten chłopak jest naprawdę świetny. Cały czas się wygłupiał i bardzo dobrze mi się z nim rozmawiało. Dowiedziałam się też, że ma na imię David. W dziwny sposób nasza rozmowa potoczyła się tak, że zaczęliśmy mówić o One Direction, a David cały czas w dziwny sposób się uśmiechał.

-Ej no, powiedz w końcu dlaczego się tak dziwnie uśmiechasz? –zapytałam, bo już nie mogłam wytrzymać. – rozumiem, że możesz ich nie lubić, ale nie zmienisz tego, że ja ich uwielbiam.

-Nie mam zamiaru tego zmieniać – powiedział i znowu zaczął żartować.

Minęło już przynajmniej półtorej godziny i postanowiłam powoli zbierać się do domu. Na prośbę Davida podałam mu swój numer, pożegnaliśmy się i rozeszliśmy. Kiedy byłam już pod drzwiami mieszkania, usłyszałam krzyki. Z impetem weszłam do środka i ujrzałam zapłakaną ciocię i dziwnego typa, który na nią krzyczał.

-Co tu się do cholery dzieje?! –spojrzałam na faceta z obrzydzeniem. – zostaw ją w spokoju i wynoś się!

Mężczyzna spojrzał tylko na mnie i zaczął się śmiać.

- Wynoś się, nie chce cię tu nigdy więcej widzieć! – krzyknęłam jak najgłośniej mogłam.

Typek skierował się w kierunku wyjścia, a po chwili było słychać tylko huk zamykanych drzwi.

-Kto to był? – podeszłam do cioci i przytuliłam ją.

-Nie ważne, nie przejmuj się nim. – odpowiedziała Anna i wytarła łzy. – jak było na treningu?

-W porządku… -odrzekłam i usłyszałam dźwięk dzwonka. – przepraszam, muszę odebrać. – powiedziałam i ruszyłam do pokoju.

-Cześć to ja, David. O 18 bądź gotowa do wyjścia. Nie pytaj o szczegóły. Dowiesz się później. Mogę powiedzieć tylko tyle, że będziesz mi za to dziękować.